Ne demokrasisi kardeşim...

[size=18]"Patron marka iki shot Tequila ve Grey Goose vodka istiyorum...”
Haluk Akakçe’nin Sibop’a yetişip yetişmeyeceği paniğindeydik. Yapımcı arkadaşlar kendisini aradığında verdiği yanıt bu oldu.
“Eyvah” dedim içimden, “Başımıza iş aldık”
Yayına girdiğimizde çekinmekte haklı olduğumu anladım. Gerçekten Haluk Akakçe bölümü son derece verimsiz, gergin ve sönük oldu...
Ben imza attığı işlere çalışmış ve sanatına dair sorular sormaya hazırken karşımda bir başka performans vardı.
O an anlamadım.
Sonra NTV yayınına katıldı... Tuhaf bir şapka ile... “Cep telefonu, daşşak ve sperm” çıkışını da o yayında yaptı...
Ertesi gün manşetlerdeydi. Tıpkı perukla fotoğraflandığında olduğu gibi...
Ardından da 5N1K’da bu kez köpeği ve kocaman sarı peruğu ile arz-ı endam etti.
Gene gündemdeydi.
Radikal’den Ahu Antmen, “Ve karşınızda: Haluk Akakaçe” yazısında tam da gözden kaçırdığım açıyı yakalamıştı.
Akakçe’nin ‘Uslu çocuk’tan ‘yaramaz çocuk’a evrilişine dair tespitlerinden şu cümleye bir bakalım:
“Genç yaşında dünya çapında hatırı sayılır bir sanatsal başarı yakaladıktan sonra kendi ülkende bir iki kıyafet değişikliği, bir perukla şöhret olmak ne acı, ne garip olsa gerek!”
Akakçe’nin yaptığı işlere internetten hayranlıkla bakarken Sibop’ta neden bunları konuşamadığımıza yanmamın manasız olduğunu düşündüm.
Sadece frekansını yakalayamamıştım. Hatta ötesi vardı...
Türkan Şoray’ın bir resmini 200 bin TL’ye okuyamayan kızlar yararına alması bir tavırdı...
Ötesinde olan da aslında bu örtülü
tavırdı bence...
Dest-i izdivaçların, Küstüm Show’ların, Seda Sayan’ların, Nihat Doğan’ların ülkesinde, hangi sanat performansıyla ilgi çekebilirsiniz ki?
Türkiye’nin yeni eşik bekçileri bu
memlekete demokrasi getireceğiz diye mediokrasi getiriyorlar.
Zevzek bir özgüven patlaması içindeki haysiyetsiz ve bilgisiz güruh hepimiz adına istikamet tayin ediyor.
Perdede kuru bir gürültü...
Bu bir trajedi bile değil ne yazık ki... Rahmetli Ünsal Oskay’ın dediği gibi, “Bu bir melodram...”
Haluk Akakçe, “Ben çağdaş sanatçıyım...” diyor. Yani?
Yani çevresinden; popüler olandan besleniyor.
Bu çevreden aldığı neyse onu topluma iade ediyor.
Türk medyasında yer aldığı biçimiyle rahatsızlık verici değil mi?
O peruklar, küfürler, tuhaf haller...
“Performans”ı bu...
Toplumdan aldığını iadeden ziyade bir dışkılama performası...
Ekranlardan ve manşetlerden hepimizin üzerine dışkılıyor.
İyi de yapıyor. Bu melodrama başka ne yapılır ki?
Gene rahmetli Ünsal Hoca ile bitireyim:
“Ne mutlu ki üzülebiliyoruz. İnşallah başkaları da üzülür. Üzülebilmemiz elimizde kalan son umut!”
(Serdar Akinan, 2010 04 05 AKŞAM)[/size]